wrogowie

Oficer Wehrmachtu był członkiem kadry dowódczej sił zbrojnych III Rzeszy Niemieckiej, działających w latach 1935-1945. Oficerowie Wehrmachtu pełnili różnorodne funkcje dowódcze, administracyjne i sztabowe w wojskach lądowych (Heer), marynarce wojennej (Kriegsmarine) i siłach powietrznych (Luftwaffe).

Oficerowie byli odpowiedzialni za planowanie i prowadzenie operacji wojskowych, zarządzanie podległymi jednostkami oraz utrzymywanie dyscypliny wśród żołnierzy. W trakcie II wojny światowej brali udział w licznych kampaniach, od inwazji na Polskę, Francję, Związek Radziecki, po walki na froncie zachodnim, w Afryce Północnej i na Bałkanach.

Aby zostać oficerem Wehrmachtu, trzeba było ukończyć odpowiednie szkolenie w szkołach oficerskich lub awansować ze stopni niższych. Oficerowie odznaczali się wysokim poziomem wyszkolenia, umiejętnościami taktycznymi i strategicznymi oraz lojalnością wobec Hitlera i reżimu nazistowskiego.

Choć nie wszyscy oficerowie Wehrmachtu byli zaangażowani w zbrodnie wojenne, wielu z nich brało udział w represjach wobec ludności cywilnej, zwłaszcza na terenach okupowanych. Po wojnie wielu oficerów Wehrmachtu stanęło przed sądami za swoje czyny, a ich rola w wojnie była przedmiotem licznych badań i debat historycznych.

Wehrmacht został rozwiązany po zakończeniu wojny, a na jego miejsce powstały nowe siły zbrojne Republiki Federalnej Niemiec (Bundeswehr) i Niemieckiej Republiki Demokratycznej (Nationale Volksarmee). Pamięć o oficerach Wehrmachtu jest złożona, łącząca wojskowe osiągnięcia z ciemnymi stronami ich udziału w wojnie.