WYDARZENIA

Zbrodnia katyńska, dokonana między 5 marca a 19 maja 1940 roku, była jednym z najbardziej brutalnych i bezwzględnych aktów terroru popełnionych przez Związek Radziecki podczas II Wojny Światowej. Na rozkaz Józefa Stalina i najwyższych władz ZSRR, NKWD zamordowało około 22 tysiące polskich oficerów, inteligencji oraz innych więźniów wojennych. Ofiary były głównie oficerami Wojska Polskiego, funkcjonariuszami policji, urzędnikami, naukowcami i duchowieństwem, aresztowanymi po inwazji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 roku.

Egzekucje przeprowadzano w sposób metodyczny i bezlitosny. Więźniów transportowano do miejsc kaźni w Katyniu, Kalininie (Twer) i Charkowie. Tam, zakuwano ich w kajdanki, kneblowano i strzelano w tył głowy z bliskiej odległości. Zwłoki były wrzucane do masowych grobów i pospiesznie zasypywane. Operacja była przeprowadzana w ścisłej tajemnicy, a rodziny ofiar przez wiele lat pozostawały w nieświadomości co do losu swoich bliskich.

Zbrodnia katyńska cechowała się skrajną brutalnością oraz bezwzględnością. Morderstwa dokonywane były bez sądów, bez śledztwa, wyłącznie na podstawie decyzji politycznej. Ofiary były pozbawiane życia w sposób nagły, bez możliwości obrony, co świadczyło o absolutnym lekceważeniu przez ZSRR norm prawa międzynarodowego i humanitarnego.

Przez dekady Związek Radziecki zaprzeczał odpowiedzialności za masakrę, oskarżając o nią Niemców. Dopiero w 1990 roku władze radzieckie oficjalnie przyznały się do popełnienia zbrodni. Zbrodnia katyńska pozostaje symbolem sowieckiego terroru, bezwzględności i dążenia do eliminacji polskiej elity, a pamięć o niej jest kluczowym elementem polskiej historii i tożsamości narodowej.